Włoski, watykański i sanmaryński – niezwykła historia lira
Wybierając się na urlop do Włoch, zabieramy ze sobą Euro. Nie zawsze jednak tak było. Przed rokiem 2002, na Półwyspie Apenińskim, bo nie tylko we Włoszech, obowiązywały liry. Obecnie monety, które jeszcze dwie dekady temu można było znaleźć w obiegu są lubiane przez kolekcjonerów, bo całkiem powszechnie dostępne, a przy tym naprawdę eleganckie. Zapraszamy na krótką historię włoskich (i nie tylko) lirów.
Ciekawa historia włoskiego lira
Historia włoskiego lira sięga czasów średniowiecza, gdy monety o tej nazwie odpowiadały jednemu funtowi srebra, dzielonemu na solidy i denary. Pieniądz reprezentował więc stosunkowo wysoką wartość. Po zjednoczeniu Włoch, w 1861 roku lir zyskał na znaczeniu, bo zastąpił lokalne waluty i stał się pieniądzem obowiązującym w całym kraju. Mimo przyjęcia euro, Włosi nie zapomnieli o swojej walucie, która w miejscowości Rieti położonej w centralnej części półwyspu, doczekała się swojego pomnika. Przedstawia on postać kobiety, która trzyma w dłoniach ogromną monetę o wartości 1 lira, na której awersie znajduje się róg obfitości.
Liry w San Marino i Watykanie
Co ciekawe, liry obowiązywały w przeszłości nie tylko na terenie Włoch. Walutą o takiej nazwie posługiwano się w Watykanie i w San Marino, ale oba państwa miały własne monety. W praktyce waluty były ze sobą wymienne i mieszkańcy całego Półwyspu Apenińskiego mogli przy ich pomocy płacić w dowolnym miejscu. Historia obu walut, przynajmniej związana z ich obecnością w obiegu, także zakończyła się wraz z nadejściem 2002 roku, gdy oba małe państwa, mimo braku przynależności do Unii Europejskiej, przyjęły jako swoją walutę Euro. Liry pochodzące z San Marino i Watykanu ze względu na mniejszą liczebność, są dziś atrakcyjniejszym łupem dla kolekcjonerów.
Liry, czyli esencja włoskiej historii
Ojczyzna Michała Anioła i Leonarda da Vinci nie mogła zadowolić się byle jakimi monetami. Wystarczy spojrzeć na powojenne egzemplarze lirów, aby przekonać się, że prezentują się naprawdę ciekawie. Dotyczy to szczególnie nominałów bitych od lat 80. XX – wieku, które podobnie jak polskie monety o nominale 2 zł i 5 zł charakteryzowały się dwiema barwami.
Stosunkowo wysoka inflacja panująca we Włoszech sprawiła, że powojenne liry charakteryzują się dużą różnorodnością nominałów. Najmniejszy – obowiązujący do 1950 roku – odpowiadał jednemu lirowi. Z kolei w latach 1997-2001 Włosi mogli płacić w sklepach bardzo piękną monetą o nominale 1000 lirów. Włoskie pieniądze to prawdziwe świadectwo ciekawej historii tego kraju. Poszczególne monety upamiętniają najważniejsze wydarzenia i postacie. Na nominale 500 lirów z 1961 roku przypomniano o zjednoczeniu Włoch. W 1965 roku na takiej samej monecie pojawił się Dante Alighieri. 1000 lirów z 1970 roku potwierdza, że Rzym jest stolicą Włoch. Włoskie liry raz jeszcze przypominają, jak wspaniale numizmatyka przecina swoje drogi z historią.
Nie tylko włoskie monety w Skarbnicy Narodowej
Okolicznościowe (i nie tylko) monety przedstawiające wydarzenia historyczne i wybitne postacie nie są wyłącznie charakterystyką włoskiego lira. Aby się o tym przekonać, wystarczy sięgnąć po dostępną w Skarbnicy Narodowej kolekcję europejskich monet, wydaną w nieszablonowym klaserze. Zbiór zawiera 47 numizmatów pochodzących z różnych państw Starego Kontynentu. To ciekawa pamiątka, biorąc pod uwagę fakt, że w związku z wprowadzeniem euro, wiele spośród znajdujących się w kolekcji egzemplarzy nie funkcjonuje już w obiegu.
Srebrne monety: https://www.skarbnicanarodowa.pl/srebro/srebrne-monety
